Μια διαδρομή

Κυριακή μεσημέρι. Ώρα τρείς και δέκα. Σε είκοσι λεπτά φεύγει το λεωφορείο για Ξάνθη. «Πάλι άργησα», σκέφτομαι. Με γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις ετοιμάζομαι και καβαλώντας το ποδήλατο φτάνω στη στάση με τη ψυχή στο στόμα! Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο της γραμμής ανακουφισμένος και χαρούμενος που το πρόλαβα. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι επιβάτες. «Κυριακή», σκέφτομαι. Κι εγώ εάν δεν υπήρχε αφορμή για «ταξίδι» θα περνούσα ακόμη ένα κυριακάτικο πληκτικό απόγευμα προσπαθώντας να το γεμίσω με κάτι δημιουργικό.

Ενώ το φθινόπωρο περνάει έξω από το παράθυρο του λεωφορείου ξαφνικά με πιάνει ανησυχία εάν κλείδωσα το ποδήλατο! Χάνομαι προς στιγμήν στις σκέψεις μου μέχρις ότου η ερώτηση του εισπράκτορα «Πού πάτε;» μ’ επαναφέρει και πάλι.

Διώχνω τότε κάθε μαύρη σκέψη και αφήνομαι να γευτώ τη χαρά τη διαδρομής. Παρατηρώ τα χωριά όπου υπάρχει ζωη-ρή κίνηση εν αντιθέσει με την νεκρή –τις Κυριακές- πόλη της Κομοτηνής. Εδώ οι άνθρωποι δείχνουν να γιορτάζουν την ημέρα της –προ μνημονίου επονομαζόμενης- αργίας. Μαζεμένοι σε σπίτια ξεχασμένων γερόντων και σε ντελικάτες ταβέρνες κάνουν πράξη τη σχόλη.

Καρέ-καρέ περνούν από το παράθυρο εικόνες. Όμορφες εικόνες της ελληνικής υπαίθρου.

Χαμηλός ο ουρανός της επαρχίας

Ριπές απόγνωσης και απελπισίας 

Σαρώνουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια 

Της γκρίζας μας πόλης

Χαμηλός ο ουρανός της επαρχίας

Οι σκέψεις στερεύουν

Και

Οι ελπίδες μεταναστεύουν 

Μακριά

Κι εσύ μένεις πίσω 

Παλεύεις με ίσκιους

Κρυμμένους

Πίσω από το προσωπείο της υποκρισίας

Μπροστά στην ακινησία της σκέψης 

Φοβισμένοι και άπραγοι

Λουφάζουμε

Κλεισμένοι στα κουτάκια της αστικής μας 

Πραγματικότητας

Πνιγμένοι 

Στον βούρκο του εγωισμού μας

Μες στην οδύσσεια της καθημερινότητας

Μ’ ένα κενό και ένα ερωτηματικό

Κάτω από έναν ουρανό που

Δεν μας χωράει όλους λένε

Βρεθήκαμε να βιώνουμε το χθες

Μα

Το χθες παραμένει

Εδώ

Κολλημένο 

Στο σήμερα

Στο συνεχές μούχρωμα της επαρχίας

Υπάρχει πλεόνασμα αηδίας

Ν’ αντέξεις πρέπει τα ύπουλα θηρία

Τη συνεχή τη συννεφιά

Την περισπούδαστη μωρία

© Μπάμπης Καλπάνης

Η κυρία Γιολάντα και η Αμφίπολη

..Και εκεί που το στερητικό μας χτυπούσε την πόρτα, επανήλθαν οι ειδήσεις από την Αμφίπολη πως : "Βγάζουν άμμο ακόμα και με κουταλάκια του γλυκού"!

Διαβάζοντας την είδηση, θυμήθηκα την κυρία Γιολάντα. Την συνάντησα στο τρένο. Ανεβήκαμε μαζί από την Αθήνα. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου και δε σταμάτησε λεπτό να μουρμουρίζει, να γκρινιάζει και να κάνει παρατηρήσεις στους τριγύρω συνεπιβάτες. 

Είχε στο πρόσωπο της τυλιγμένο ένα μαντήλι για να την προφυλάσσει όπως είπε από τα μικρόβια! «Όταν με το καλό φτάσουμε στα σπίτια μας πρέπει να πλένουμε τα ρούχα στον κλίβανο για να τα απολυμάνουμε και να τριφτούμε με μπενταντίν»!

Η ίδια προσπαθούσε να μην αγγίζει τίποτα, είχε στην τσάντα της κάθε λογής φάρμακο και φυσικά αντισηπτικό υγρό που κάθε που σηκωνόταν και επέστρεφε στη θέση της, έβγαζε με ευλάβεια είτε το υγρό είτε μαντηλάκια και φρόντιζε να λούζει τα χέρια της και να τα τρίβει με επιμέλεια «για να καθαρίσουν από τη λέρα», όπως έλεγε. 

Όταν δε κάποιος σηκωνόταν να πάει για τσιγάρο και τον μύριζε καθώς περνούσε, τον μάλωνε για την κακή αυτή συνήθεια και του αράδιαζε ένα σωρό λόγους για να τον αποτρέψει από τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Μάταια όμως.

September song ή πίσω στις γνώριμες εικόνες της πόλης

Σε λίγες ώρες ξεκινά και επίσημα το φθινόπωρο. Πολλοί είναι αυτοί που ήδη καλωσόρισαν το χειμώνα, λησμονώντας την ενδιάμεση προγραμματισμένη στάση του φθινοπώρου. 

Με το τέλος του καλοκαιριού όλοι σπεύδουν να ευχηθούν «καλό χειμώνα»! Ποτέ μου δεν το κατάλαβα… Η αλήθεια είναι πως με την κλιματική αλλαγή οι εποχές έχασαν την αίγλη τους. Ωστόσο είναι ωραίο να συνεχίσουμε να τιμούμε την κάθε εποχή ξεχωριστά. 

Στις 05:29 τα χαράματα της Τρίτης θα λάβει χώρα η φθινοπωρινή ισημερία στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκει και η Ελλάδα, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη του φετινού φθινοπώρου, ενώ αντίστοιχα στο νότιο ημισφαίριο θα αρχίσει η άνοιξη.

Έτσι, αύριο, η νύχτα και η ημέρα θα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια. Στη συνέχεια, η ημέρα θα μικραίνει και η νύχτα θα μεγαλώνει, ώσπου η νύχτα θα φθάσει στο ζενίθ της κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου.

Ενώ ο Σεπτέμβρης μετρά τις στιγμές του, μόνο η φωλιά των πελαργών λίγα μέτρα έξω από το σπίτι, θυμίζει το καλοκαίρι που έφυγε…

Όταν το Page scroll αντικατέστησε τις συναντήσεις, τις επαφές, τη ζωή …

Μιλώντας μ’ έναν φίλο για το καλοκαίρι και πως πέρασε στις διακοπές του, μέσα από τις περιγραφές του ο νους μου έτρεξε τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω. 

Με την σπαρταριστή αφήγηση των διακοπών του, θυμήθηκα τον παλιό καλό καιρό που δεν είχαν ανακαλυφθεί οι σύγχρονοι τρόποι επικοινωνίας μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. 

Τότε που το καλοκαίρι χανόμασταν για μεγάλο χρονικό διάστημα από τις παρέες. 

Τότε που βρίσκαμε μια κάποια διέξοδο στο σπίτι στο χωριό, σε ολιγοήμερες διακοπές, σε κατασκηνώσεις, σ' ένα κυριακάτικο μπάνιο, σ' ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία, ακόμα και σε σιωπηλές βόλτες στην πόλη. 

Στον ρεμβασμό του Αυγούστου

Ο άλλοτε πολυπόθητος μήνας του χρόνου φτάνει στο μεταίχμιο του. Ένας Αύγουστος οικεία αποπνικτικός. Καλός μήνας αλλά σε βάζει και σε περίεργες σκέψεις, αφού «κι από Αύγουστο χειμώνα».

Ο Δεκαπενταύγουστος είναι εδώ. Το Πάσχα του καλοκαιριού θέτει το όριο. Οι καμπάνες θα σημάνουν το τέλος του καλοκαιρινού ονείρου στο κύμα;

Η «έξοδος» κορυφώνεται και λίγο πριν σφυρίξει το πλοίο της αναχώρησης τα πάντα είναι υπ’ ατμόν. Οι θερμοκρασίες στα ύψη οδηγούν τις αντοχές στο ζενίθ. Ο πιο ζεστός μήνας του χρόνου κρύβει μέσα του νάρκες αφασίας για τους εργαζόμενους. Τα μεσημέρια στην πόλη, καυτά. Βλέμματα κόκκινα, γεμάτα απόγνωση και θυμό. Τρέξιμο, ιδρώτας, άγχος. Μια σκέψη αρκεί να ηρεμήσει τα πνεύματα. Μια λέξη. Διακοπές. Ουρές αυτοκινήτων βιάζονται να αποδράσουν. Μαρσάρουν, γκαζώνουν, τρέχουν να προλάβουν, να φύγουν, να ξεφύγουν.  Κανείς δε θέλει να μένει πίσω.

Βάτος καιόμενη η εθνική. Μια νύχτα δρόμος στους αυγουστιάτικους ιστούς και στους ανέμους. Καλοκαίρι καιρός… άχαρη ζωή της πόλης, πολύ-πολύχρωμη ζωή των νησιών και των χωριών… Στην ουτοπία του καλοκαιριού όμως όλοι χωράμε και όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε.

Τον μήνα αυτό υψώνονται οι οποιοσδήποτε προσδοκίες μας για το θέρος… Η εποχή το καλοκαιριού φαντάζει πάντα πολλά υποσχόμενη,  κι ας μη γνωρίζουμε τι μπορούμε να περιμένουμε…

Οι σκέψεις παραμένουν στάσιμες περιμένοντας να δροσίσει.

Τι θέλει αλήθεια αυτό το καλοκαίρι από εμάς;

Η πόλη που έβλεπε χιλιάδες ανθρώπους να περνούν…

Μια μικρή απόδραση στη γείτονα Βουλγαρία δίνει στον καθένα την ευκαιρία να διαπιστώσει τις ουρές χιλιομέτρων που σχηματίζονται τον τελευταίο καιρό στο μεθοριακό σταθμό Νυμφαίας – Μακάζα Ουρές χιλιομέτρων και απίστευτη ταλαιπωρία  καθώς το ολιγάριθμο προσωπικό είναι αδύνατο να εξυπηρετήσει τον τεράστιο όγκο οδηγών που διασχίζουν το μεθοριακό σταθμό είτε για να φτάσουν στην Ελλάδα, είτε στην άλλη πλευρά των συνόρων.

Οι ρυθμοί εισόδου επισκεπτών βαίνουν διαρκώς αυξανόμενοι και η Κομοτηνή δυστυχώς δείχνει αδύναμη να συγκρατήσει το τουριστικό ρεύμα.  Με το άνοιγμα του κάθετου άξονα προέκυψαν άμεσα και ζητήματα που θα έπρεπε να είχαν ήδη δρομολογηθεί και όχι να «τρέχουμε» τώρα για ό,τι αρπάξουμε!

Βλέποντας όλη αυτήν την τεράστια «ουρά» αυτοκινήτων που συρρέει μαζικά, εύλογα αναρωτιέται κάποιος «που άραγε πηγαίνουν»; Είναι η πόλη μας ο προορισμός τους ή μήπως απλά το πέρασμα; Έχουν άραγε εικόνα της τοπικής αγοράς, των προϊόντων και των υπηρεσιών που είναι σε θέση να τους προσφέρει; Έχει εν τέλει  η πόλη κάτι να τους προσφέρει; Τι είναι τελικά αυτό; Μόνο καφέ και σουβλάκι; Ξεχνάμε όμως, ότι δεν είναι Ελληνάρες όπως εμάς και δεν είναι της λογικής «δώσε σουβλάκι-γύρο και φραπέ στον λαό».